~ Voor de uitgebreide verhalen en alle foto's kunt u een afspraak maken (alleen op werkdagen tussen 9.00 en 17.00) ~

Ik ben inmiddels al bijna weer een week thuis. Een week in het koude, grauwe Nederland. Het is heel raar om weer terug te zijn. Ik heb 4 maanden lang in Livingstone gewoond en in die 4 maanden in er zo veel gebeurd! Zo veel mooie, grappige en gezellige momenten, maar ook een aantal zware en droevige gebeurtenissen. Alles heeft me veranderd, maar hier thuis lijkt niets veranderd. De mensen fietsen, praten Nederlands en raken zo nu en dan bonnetjes kwijt. Het is heel gek om terug te komen in mijn oude omgeving, maar niet meer mijn oude zelf te zijn... Dat klinkt misschien wat overdreven, maar is echt zo. Voordat ik naar Zambia ging hadden ze me voorbereid op een cultuurschock; het leven waar ik in terecht zou komen, zou zo anders zijn, dat het schokkend zou zijn. Dat viel eigenlijk wel mee. Natuurlijk was het anders en natuurlijk was dat wennen. Maar geloof me, van het Nederlandse leven in het Zambiaanse terecht komen is nog niet half zo raar als andersom. Want jemig, wat zijn wij eigenlijk een raar land zeg.

In Zambia was ik zo gewend om altijd onder de Afrikaanse zon te lopen of te zitten, kwamen mensen standaard te laat ('African time', helemaal als het had geregend), groette iedereen elkaar altijd ('Muli bwanji?', 'Bwino bwanji?', 'Muli bwino!') en lieten de mensen de dingen maar een beetje los lopen. Hier in Nederland moet en zal alles altijd precies volgens de regeltjes gaan. Ookzitten we altijd maar binnen, leven we heel solitair en zijn we altijd stipt op tijd. Begrijp me niet verkeerd; ik houd van Holland. Maar ik vind ook zeker dat we nog veel te leren hebben van de hartelijke levensgenieters in Zambia. Ze hebben het heust niet allemaal makkelijk; ik heb genoeg mensen gezien die dagelijks keihard hun best doen om genoeg geld te verzamelen om eten te kunnen kopen, en daar dan niet eens altijd in slagen. Maar het verandert hen niet. De Zambianen blijven altijd even vriendelijk en gul. Ze maken altijd gezellig een praatje, bieden hun hulp aan (bijvoorbeeld de man die Brandon zijn pomp aanbood toen zijn fiets een lekke band had) en dragen lasten samen. Het mooiste voorbeeld hiervan is mijn mama Dorothy. Zij heeft een gouden regel: 'Als je me ergens om vraagt, en ik heb het, zal ik het met je delen'. Zelfs al heeft ze haar geld, eten of paracetamol nog zo hard zelf nodig, als ze erom wordt gevraagd, deelt ze het. Dat is zo geweldig om te zien! Het was voor mij echter wel even wennen. Hier leven we met de 'ik koop een zak appels, dus dit zijn mijn appels (oke, heel misschien geef ik er eentje weg, maar alleen als je het lief vraagt)' -mentaliteit. Dat je in Zambia misschien 2 of 3 van de 10 appels zelf eet, is even omschakelen.

Op straat kwam er altijd wel iemand met me kletsen, vragend naar mijn nationaliteit ('Ah, Dutch, Arjan Roeben!') en de reden van mijn verblijf in Zambia. Me anoniem door de straten van Livingstone bewegen, was wat lastig, maar dat maakte het juist een dagje town altijd zo bijzonder. Soms wel tot het bizarre aan toe. Op een dag zat ik bij de womens group rustig buiten met de andere vrouwen groundnuts te pellen toen er een man kwam aangelopen. Hij was een bekende van een van de vrouwen en liep naar haar toe om een kletspraatje te maken. Vervolgens richtte hij zich tot de anderen om hen ook te begroeten en zei daarna tegen mij: 'Ik zag jou net bij Barclays Bank'. Ik dacht even na en keek hem toen met grote ogen aan; het was waar, daar had ik nog geen uur geleden gestaan om geld op te nemen!Ook het constante 'MZUNGU!' mis ik erg. De kinderen spotten je altijd en begroetten je meteen. Natuurlijk werd het, hoe lief bedoeld ook, wel eens vervelend ('Ja, ik weet nu wel dat ik wit ben'), maar het was ook zó gezellig.

Mzungu is niet de enige nieuwe naam die ik in de afgelopen 4 maanden heb aangenomen. Inmiddels luister ik ook naar 'Teachelosie', waarmee de klas die ik lesgaf me altijd aansprak. Toen ik voor het eerst op de Linda Farm verscheen, heb ik me netjes voorgesteld als 'Rose'. Dat was binnen een week al door de Zambianen veranderd in 'Rosie'. In eerste instantie noemden de leerlingen mij ook zo, maar dat was niet beleefd genoeg en als een gevolg werd de aanspreekvorm 'teacher' ervoor geplakt. Nu wil alleen het feit dat de kinderen de letter R niet goed kunnen uitspreken en 'm vervangen door de letter L (op die manier verbasterde 'Brandon' dan ook tot 'Blendas' -gelieve geen vragen te stellen over de ontstaansgeschiedenis van het laatste deel van het woord; ik heb ook geen idee-). Zo komen we uiteindelijk uit bij de fantastische naam'Teachelosie'. Ik vind 'm prachtig en draag 'm met eer. Ondertussen noemden de vrijwilligers in Sunbird mij met enige regelmaat 'Roes'. In week 2 of 3 kwamen Bailey, Craig en Ronak er namelijk achter dat je mijn naam R O O S spelt en niet R O S E, zoals zij natuurlijk hadden verwacht. R O O S zou je in het Engels 'Roes' uitspreken en zo was mijn bijnaam geboren. In het begin werd ik alleen zo genoemd door Bailey en alleen als ik iet onhandigs deed of zei. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat met enige regelmaat het geval is. Maar later werd ik ook 'gewoon' zo genoemd. Tot het einde aan toe, zelfs toen deze 3 vrijwilligers allang weg waren, werd ik zo genoemd. Dus mocht ik ooit, om wat voor reden dan ook, niet luisteren als je me Roos noemt, dan kun je Mzungu, Roes ofTeachelosie ook eens proberen.

Terwijl ik hier al bijna gewend ben aan mijn nieuwe Nederlandse leven gewend ben, gaat het leven in Zambia gewoon door. De zon brandt, terwijl de ouders nog steeds hard werken om het brood op de plank te krijgen en de kinderen gaan naar school. Op de pre-school waar ik heb gewerkt is in de afgelopen maanden veel veranderd; door de donaties van de farm naast Linda en de donaties van Bailey zijn er nu veel meer materialen aanwezig. Dit maakt het onderwijs zo veel beter en het lesgeven voor de docenten een hoop gemakkelijker. Het enige waar nu echt nog een tekort aan is, is speelgoed. Er zitten bijna 50 kinderen op de school, maar er zijn slechts zo'n 30 stuks speelgoed. Om dit gat te vullen wil ik graag speelgoed gaan verzamelen. Natuurlijk begin ik bij mezelf; ik ruim mijn kasten en de kelder uit op zoek naar mooi speelgoed wat de kinderen kunnen gebruiken. Maar het zal niet genoeg zijn. Dus: als je zelf nog speelgoed over hebt en wilt dat dit goed terecht komt, dan zou ik daar ontzettend blij mee zijn. Je kunt het langs komen brengen, ik kan het bij een bezoekje ophalen en het opsturen met de post is ook nog een optie. Het gaat echt niet om grote hoeveelheden of duur of groot speelgoed, maar gewoon een aantal kleine dingen. Mooi speelgoed voor de Buyantanshi school, wat ik naar hen op zal sturen.

Ondertussen is er een grote vooruitgang in het onderwijs van de kinderen van de Linda Farm. Dankzij de donatie van mijn oma gaan nu meer kinderen naar school dan eerst en hebben de ouders geen zorgen meer over de kosten van het onderwijs. Teacher Bridget en ik zijn langs de scholen gegaan en met het geld van oma, inclusief een bijdrage van Danica, hebben we voor maar liefst 40 kinderen kunnen betalen! Alle 40 kinderen kunnen nu voor de rest van dit jaar naar school en voor een hoop van hen hebben we ook openstaande rekeningen van vorig jaar kunnen vereffenen. Oma, alle ouders van Linda zijn je zo ontzettend dankbaar! Je hebt iets fantastisch gedaan, dankjewel daarvoor! Ook dankjewel namens mij, de donatie is een grote bijdrage aan mijn tijd in Livingstone geweest.

Het was een fantastische tijd, zonder twijfel een van de meest bijzondere hoofdstukken van mijn leven!

~ English version of this document? https://translate.google.com/~