Er waren eens vijf geitjes en vier mzungu's, samen op een lange tocht door Livingstone...

Brandon had een donatie en besloot geiten te kopen voor Linda Farm. Geiten zouden ze melk geven, voor de bewoners zelf en om te verkopen. Als de dieren zich over een paar wat vermenigvuldigd hadden, konden de bewoners ze ook verkopen. Al met al dus een goede besteding van Brandons geld met mooie voordelen voor de mensen van Linda.

Er werd een mooi stuk land op de farm voor de geiten uitgezocht en wekenlang hebben Brandon en Jack samen hard gewerkt aan een hek voor om het terrein, zodat de dieren niet het land op zouden lopen. Ze hadden zelfs een eigen huis/hut voor ze in elkaar getimmerd, waar de dieren beschutting konden vinden.

Zaterdag 7 februari was het dan eindelijk zo ver: Brandon, Jack, Fleur en ik gingen naar een kleine markt aan de andere kant van town om de geiten te kopen. Toen we aankwamen, waren er in de verste verte geen geiten te bekennen, hoewel Brandon met de eigenaar van de geiten had afgesproken ze op die dag van hem te kopen. Heel even zakte de moed ons in de schoenen, maar toen vonden we een vriend van een eigenaar. Hij belde weer een andere vriend en binnen vijf minuten kwamen zo'n 20 geiten de markt op gelopen. Ze werden een hut ingedreven en vanuit daar begonnen de onderhandelingen. Brandon had besloten niet te veel geiten te kopen, zodat de mensen op Linda kunnen wennen aan de zorg voor de dieren. Dan konden er later altijd nog meer geiten gekocht worden. Na een kwartiertje onderhandelen, viel het besluit: 5 geiten, 2 mannen en 3 vrouwen (waarvan eentje zwanger). De eigenaren bonden de geiten met een touw aan elkaar vast, in een groepje van twee en een groepje van 3. Klaar om te gaan. Let's go(at)!!!

Brandon en Jack liepen met de geiten en Fleur en ik liepen er als coaches achteraan, aanmoedigingen roepend naar de geiten als ze besloten niet verder te lopen. 'Hop hop; Come on!; You van do it!; Yes, well done, there we go!'

Al snel bleek ons systeem niet te werken; in het groepje van 3 zat een ontzettend dwarse geit. Die hebben we ertussenuit gehaald en aan een apart touw gebonden. Kort daarna bleek het andere groepje ook niet ideaal; ze liepen samen zo een halve meter diepe goot in. We hebben ze van elkaar los gehaald. Toen liep Jack met de geit die we Roos genoemd hadden, Fleur liep met Billy, Brandon liep met de geit genaamd Fleur en ik liep met de laatste twee (toen nog naamloze) geiten. Een tijdje ging het redelijk, maar geit Roos bleek belachelijk dwars; het dier wilde helemaal niet meer lopen en bleef maar blaten. Toen heeft Jack haar maar op zijn nek genomen. Dus daar liepen we, over zandpaden en langs straattentjes. Het was af en toen wat getrek en gedoe en het ging niet bepaald snek, maar verliep over het algemeen best goed. Toen kwamen we bij de grote weg; Lusaka road (Lusaka is de hoofdstad van Zambia, weer wat geleerd). Wachten op het voetgangers stoplicht kan daar eindeloos duren en op het moment dat we er aankwamen stonden alle auto's net voor rood te wachten. Dus zijn we er maar meteen voor gegaan, vurig hopend dat de geiten niet halverwege de oversteek besloten niet verder te willen lopen. Eenmaal veilig aan de overkant, stonden we even stil om wat te rusten. We waren allemaal, zowel geit als mens, al wat moe van onze reis onder de brandende zon. We waren nog niet eens halverwege, dus gingen snek weer verder. Vier mzungu's die 5 geiten met zich mee proberen te slepen is geen alledaags plaatje hier in Livingstone, dus we trokken nogal wat bekijks; mensen die bleven staan, stonden te kijken, samen lachten en zelfs mensen die snel en niet helemaal onopvallend een foto van ons maakten. We liepen en we liepen, zo'n twee uur lang. Het was een erg warme dag. Af en toe werden we door de geiten meegesleurd en moesten wij de geiten meesleuren, en geit Roos nog altijd op de nek van Jack.

Toen we er bijna waren, nog zo'n 15 minuten te lopen, konden mijn geiten en die van Fleur echt niet meer. De arme dieren bleven maar hijgen en konden geen poot meer verzetten. Brandon liep een eind verderop en Jack was ons zo ver voor, dat hij niet eens meer in zicht was. We hadden tijdens het lopen namelijk allemaal stilzwijgend de beslissing gemaakt niet op elkaar te wachten. Elke geit had een ander tempo en ze namen allemaal op een ander moment een pauze. Op elkaar wachten zou dus eindeloos gaan duren. Fleur en ik stonden daar dus met onze geiten even in de schaduw uit te rusten toen de bewoner van het huis waar we voor stonden naar buiten kwam. Hij bood ons een bak water voor de geiten aan. Dat was heel welkom; de geiten dronken m met z'n drieën bijna helemaal leeg. Allemaal weer wat uitgerust, liepen we het laatste stuk. We moesten de geiten echt achter ons aan trekken, maar we hebben het gered. De geiten ploften neer in hun verblijf en wij ploften neer onder de grote boom ernaast. Bijna een uur hebben we daar gezeten, helemaal uitgeput, maar met de geiten in hun nieuwe thuis!