Op 15 januari ben ik verhuisd. Van het guesthouse naar mijn gastgezin. Bij mijn gastgezin heb ik alleen geen wifi. Vandaar dat jullie zo lang niks van me hebben gehoord, sorry. Om toch contact te kunnen houden met vrienden en familie thuis, ga ik eens in de zoveel tijd terug naar het guesthouse of zoek ik een internetcafé op om de wifi te gebruiken. Zo ook nu; dit bericht wordt mede mogelijk gemaakt door een cafe in town.

Mijn gastgezin bestaat uit mama Dorothy (ook wel mijn 'African mother' genoemd), Mark (17), Nana (9, haar verjaardag was vorige week, heel leuk om dat mee te vieren) en Mapalo (6). Het gezin heeft nog twee dochters, maar die gaan naar kostschool en wonen dus niet thuis. Al vanaf dag één, toen Nana en Mapalo me allebei met een dikke knuffel ontvingen, voel ik me er echt thuis. Elke avond help ik de meisjes met hun huiswerk (de bus haalt ze 's ochtends om 6.50 uur op en zet ze rond 17.30 weer af en dan moeten ze ook nog 's avonds huiswerk maken, belachelijk geregeld van de school) en help ik Dorothy met koken. En elke zondag gaan we met z'n allen naar de kerk.

Afgelopen zaterdag is er iets veranderd in ons gezin; de hoogzwangere zus van Dorothy kwam bij ons wonen. De baby zou eind januari/begin februari komen; elk moment dus. En dat is precies wat er is gebeurd; afgelopen maandag is ze in het ziekenhuis bevallen van dochter Angel! Moeder en dochter moesten allebei een tijdje in het ziekenhuis blijven en Dorothy liet haar zus natuurlijk niet alleen. Dat betekende dat ik maandag moeder voor een dag was. Ik ving de meisjes op toen ze uit school kwamen en begon meteen te koken (3 van de 4 kookplaten zijn stuk, dus duurt koken hier iets langer dan ik van thuis gewend ben). De meisjes wilden graag helpen, dus hebben we met z'n drieën gekookt. Ze vonden het erg leuk. Mapalo zei stralend: 'today it's the girls who are cooking, right?'. Na het eten makkten we huiswerk, deed ik de afwas poetste Nana de hun schoenen en was Mapalo al op de bank in slaap gevallen, moe van de lange dag. Dus gingen we allemaal naar bed. De meisjes slapen normaal altijd bij hun moeder op de kamer, omdat ze niet alleen willen slapen. Nu sliepen ze dus bij mij op de kamer. Heel gezellig, maar we waren alle drie zo moe, dat we binnen de kortste keren sliepen. De volgende ochtend ging om 5.45 uur de wekker. De meiden moesten zich klaarmaken voor school; in bad, uniform aan en tanden poetsen. Ondertussen maakte ik beneden hun ontbijt en lunch klaar. En om 6.50 uur precies stond de bus voor de deur. Ongeveer een half uur later kwam Dorothy thuis van het ziekenhuis, het einde van mijn tijdelijke moederschap. Zwaar zeg, dat moeder zijn. Leuk om eens mee te maken, maar een dag was wel even genoeg. Dus voor alle moeders die dit lezen; respect! Nu hebben we dus een kleine baby in huis! De laatste keer dat ik dat heb meegemaakt is inmiddels ook al weer 12 jaar geleden, dus ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn, inclusief de nachtrust.

Ondertussen gaat het werk gewoon door. Op Linda geef ik, nu het nieuwe schooljaar is begonnen weer les aan de receptioniste class. Een klas van 15 hele verschillende kinderen. Het is leuk om ze elke dag allemaal wat beter te leren kennen. Te weten wat ze kunnen, hoe ze dingen aanpakken en hoe ze zullen reageren op mij en op elkaar. Het us een uitdaging om de lesstof voor hen zo aantrekkelijk mogelijk aan de kinderen te presenteren. Zo hebben we laatst de kleuren geleerd; ze zaten allemaal met hun ogen dicht en handen op te wachten totdat ik langskwam om een kleurpotlood in hun handen te leggen. Vervolgens liet ik ze een voor een hun potlood in de lucht houden en de kleur aan hun klasgenoten mededelen. Dat bleek goed te werken; de vraag welke kleur ze deze keer zouden krijgen, hield het voor hen spannend. Alleen het laatste uur van de dag is soms zwaar. Na hun lunchpauze van 11.30 tot 12.00 combineren we reception class (olv teacher Bridget eb mij) met baby class en middel class (zij krijgen les van teacher Angela). Dan doen we vaak spelletjes, maar omdat het dan zo'n grote groep is geworden, kan dat nogal eens op chaos uitlopen. Om 13.00 uur pakken alle kinderen hun tas en gaan op weg naar huis.

Op de womens group loopt ook alles goed, we maken aan de lopende band pindakaas. Ik zorg ervoor dat de voorraad bij mijn gastgezin op peil blijft door weer een pot te kopen als de vorige bijna op is. In het begin moest ik erg wennen aan de andere smaak van deze pindakaas, maar inmiddels ben ik verslaafd. Het zou me niks verbazen als dit goedje nu door mijn aderen stroomt in plaats van bloed. Af en toe maken we ook nog steeds freez-itz (een soort water ijsjes), maar niet heel vaak; in het regenseizoen verkopen ze niet heel goed. De jerseys voor de schoolkinderen maken en verkopen ze wel het hele jaar door. Binnenkort hoop ik hun assortiment uit te kunnen breiden met geitenkaas. Brandon, de Amerikaanse vrijwilliger die op Linda werkt, is op het moment druk bezig met een verblijf voor zo'n 10 geiten. Samen met Jack, een Australische vrijwilliger, heeft hij een stuk land op de Linda farm uitgekozen en hebben ze een hek én binnen verblijf in elkaar getimmerd. Aanstaande zaterdag gaan we er met z'n drieën op uit om de geiten te kopen. Dan ga ik proberen te regelen dat de mensen op Linda de geitenmelk voor een speciale prijs aan de womens group verkopen, zodat zij geitenkaas kunnen maken om die op hun beurt aan de lodges in Livingstone te kunnen verkopen. Als alles volgens plan gaat, is het een mooie win-win situatie!

Af en toe neem ik een dagje vrij van de school om me op het renoveren te storten, iets wat ik ook heel leuk ben gaan vinden. Dankzij alle donaties die we van jullie hebben binnen gekregen, zijn we al bijna klaar met het tweede huis! Heel erg bedankt!! Dankzij jullie wonen nu al twee families in een mooi en (nog veel belangrijker) veilig huis, zonder instortingsgevaar!

Inmiddels heb ik ook bedacht waar ik mijn donatie van oma aan uit ga geven; schoolfees. Een aantal kinderen op Linda kan niet naar school, omdat hun ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Ze blijven dus thuis om klusjes te doen of ergens geld te verdienen. Door hun schoolgeld, uniformen en boeken te betalen, krijgen zijn een betere toekomst. En hun ouders ook; op hun oude dag kunnen de kinderen immers voor hen zorgen. Dus oma en al haar vriendinnen: ontzettend bedankt, namens de kinderen op Linda en namens mij!

Nu gaat het snel; nog maar 4 weken totdat ik weer in het vliegtuig naar huis zit. Ik probeer zo langzaamaan mijn projecten (renoveren, geitenkaas, schoolfees) af te ronden en me nog langzameraan klaar te gaan maken voor het koude Nederlandse weer. Ik kan niet zeggen dat ik daar echt naar uitkijk. Maar ik kijk er wel ontzettend naar uit om jullie allemaal weer te zien!