Lang niet gesproken.

En nog langer niet gezien natuurlijk.

Ik heb heel lang niet meer geschreven, dus zal jullie vandaag weer op de hoogte brengen. Ik ben elke dag rond 5 uur thuis van mijn projecten en dan besteed ik mijn tijd vooral aan relaxen, lezen, schrijven, de (hand)was, kletsen, eten en natuurlijk slapen. Er blijft dus niet veel tijd meer over voor bloggen, helaas.

28 december was de laatste dag van school en de kinderen hebben nu vakantie tot 12 januari. Op de school op Linda Farm hebben we baby class, middle class en reception class (kleuterklas), het is dus een pre-school. Dit is hun grote vakantie, dus de kinderen van reception class gaan na de vakantie naar grade 1 op Linda elementary school. Gek om hen niet meer in de klas terug te zullen zien. Tijdens de vakantie zitten we niet stil; we hebben een speciaal holiday program. Het is vooral voor de leerlingen (dagelijks komen er een stuk of 10) die een achterstand hebben. Teacher Bridget en ik proberen die door extra uitleg en 1-op-1 aandacht weg te werken. We leren ze het alfabet, hoe ze dat moeten schrijven en welke woorden erbij horen (a is for apple, b is for ball, c is for cat, d is for door). We besteden ook veel aandacht aan de cijfers. Veel kinderen raken na 14 de te kwijt, weten net welke vorm de cijfers hebben en iedereen vergeet altijd het cijfer 16 ('eleven, twelve, thirteen, fourteen, fifteen, seventeen, eighteen'). De eerste dag had ik alle 1 tot en met 50 op het bord geschreven, maar ik kwam er al snel achter dat dat niet werkte; ze begrepen het systeem van 2 getallen niet. En dan merk je pas hoe gek dat eigenlijk is en dat het ook niet zomaar uit te leggen valt. Toch heb ik de volgende dag een poging tot uitleg gedaan. Tellen van 1 tot 10 gaat zonder problemen, dus heb ik dat als uitgangspunt genomen. Ik vertelde ze dat na 10 alle cijfers uit twee getallen bestaan en het principe heel simpel is; na 10 schrijf je altijd een 1 en vervolgens plak je er gewoon de cijfers 1 tot en met 9 achter. Dan kom je bij 20 en herhaal je het principe, maar met een 2 vooraan enzovoort. Het is moeilijk te zien of ze het snappen, dus heb ik de uitleg een paar dagen achter elkaar herhaald en ik hoop dat het geholpen heeft. Ook oefenen we de vormen van de getallen. Ze komen om de beurt naar voren om ze op het bord te schrijven of kopieren ze van het bord in hun schrift. Er komen ook wat oudere kinderen van de compound dagelijks naar de school. Ze leggen de jongere kinderen wat extra uit of helpen hen met het schrijven, dat is heel fijn. Maar de echte reden dat ze komen is voor de vakantieactiviteiten die we doen. Ik geef ze vaak een tekenopdracht, we zingen veel liedjes en doen spelletjes en sporten. Gister had ik bijvoorbeeld voor schooltijd driehoeken uit a4tjes geknipt en heb de kinderen beide kanten laten inkleuren. Terwijl zij aan het buitenspelen waren, heb ik ze samengevoegd en als slinger in de klas opgehangen. Toen ze terugkwamen voor story time zagen ze hun tekeningen hangen. Hun gezichten straalden terwijl ze druk aan het zoeken waren naar hun eigen creatie.

Na schooltijd schilderen we het alfabet (rood, in hoofdletters en kleine letters) en de cijfers 1 tot en met 20 (blauw) in de drie klaslokalen. Het was een cadeau van Bailey aan de school en haar laatste project hier. Toen zij wegging hebben Brandon (nieuwe vrijwilliger op Linda), Danica (zij werkt ergens anders, maar heeft in de middagen tijd over en komt ons helpen) en ik het overgenomen. Het lijkt een makkelijk en klein klusje, maar dat valt tegen. Als je er met je neus bovenop staat, kan je niet goed zien hoe groot en hoog de letters of cijfers zijn. Dat was dan ook mijn grootste fout bij het eerste afabet. Alle letters hebben een andere hoogte en grootte. Het ziet er niet uit en ik schaamde me kapot. Gelukkig heb ik een manier gevonden om het op te lossen, dus dat ga ik eind deze week doen. Na die eerste fout pakken we het nu wel anders aan. We maken met wit krijt eerst twee lijnen waar de letters/cijfers tussen moeten komen, schrijven ze dan met datzelfde witte krijtje en gaan dan pas met verf aan de slag. Om het er mooi uit te laten zien, moet je er wel veel tijd in stoppen. We zijn dus vaak tot 16.30 op Linda te vinden. Vaak gaan we tussendoor naar Linda Market om lunch te halen. Die bestaat meestal uit mango's en rolls (oliebollen zonder krenten). Ter afwisseling zijn we afgelopen week na het werk naar town gegaan om eten te halen bij Hungry Lion. Hungry Lion is de fastfood keten hier in Zambia en we komen er regelmatig langs. We zeiden alle drie telkens dat we daar ooit eens moesten eten. Dus dat deden we! We hebben burgers, friet en pineapple fanta (aanrader!) gehaald, een eindje gefietst en op een muurtje onder een boom ons eten gegeten. Het moet er absurd, maar hilarisch uit hebben gezien.

Sinds een paar weken heb ik op maandag- en vrijdagmiddag een tweede project; womens group. De groep vrouwen komt dagelijks samen en maken en verkopen pindakaas, ijsjes en truien (die onderdeel zijn van het schooluniform op de basis- en middelbare scholen op Linda) om hun gezin te ondersteunen en te onderhouden. Ik weet nog niet zo goed wat mijn bijdrage in deze groep precies kan zijn (naast dat ik extra mankracht ben), maar de vrouwen zijn heel vriendelijk, open en inspirerend. Dus alleen al daar zijn en gesprekken voeren over onze culturen, talen en de verschillen is al heel leuk. De vrouwen inspireren en motiveren me om me hier voor alles nog meer in te zetten.

In onze vrije tijd en de weekenden zitten we ook niet stil. Een paar weken gelden was Ronak jarig en om dat te vieren gingen we een drankje drinken bij het chique hotel Royal Livingstone. Op het terrein van het hotel lopen veel verschillende dieren rond en ook in de Zambezi, waar het hotel aan ligt, kun je er soms wat spotten. Op de dag dat wij gingen hadden we heel veel geluk; we zagen hippo's, zebra's, giraffen en een hert soort die we voor het gemak impala hebben genoemd (niet zeker of ze dat echt zijn). De dieren zijn gewend aan de mensen en worden ook door de staff van het hotel gevoerd (op de hippo's na natuurlijk), dus zijn redelijk aan mensen gewend. We konden soms aardig dichtbij komen en ik heb wat mooie foto's kunnen maken. Toen ik even net een ander paadje in sloeg dat de rest van de groep, waren de giraffen wat minder bang voor me omdat ik alleen was. Ik stond op zo'n 10 meter afstand oog in oog met zo'n enorm beest. Op zulke momenten besef ik me pas echt hoe blij ik ben met mijn beslissing om naar Zambia te gaan, this country never fails to amaze me.

Vorige week besloot iedereen in het huis dat ze op zaterdg zouden gaan white water raften. Dat leek me absoluut niks voor mij, dus besloot ik te gaan kanoen. Op vrijdagmiddag bleek dat niet door te gaan. Dus ben ik van gedachten veranderd, heb ik mijn plannen omgegegooid; ik zou mee gaan white water raften! 1 rivier, 30 kilometer, 25 rapids en 5 levels op de Zambezi rivier, de grens van Zambia en Zimbabwe. Tussen de rapids in vertelde onze gids ons de naam en het level van de volgende rapid en hoe we die te lijf moesten gaan. Hij schreeuwde ons in het midden van zo'n rapid dan comando's toe; blijven peddelen / duiken (in de boot gaan zitten en het touw van de boot en je peddel goed vasthouden) / naar 1 kant toeleunen. Vervolgens werden we overspoeld door water. En elke keer als we niet waren omgeslagen en er niemand uit de boot was gevallen, klonken er overwinningskreten. Af en toe riep Teirneigh dan vanuit de voorkant van de boot: 'Sun whaaat?!' en riepen we allemaal 'SUNBIRD!' (de naam van ons guest house) terug. We waren met iedereen uit het huis samen, een groepactiviteit! Tussen de rapids was het water kalm en peddelden we terwijl we van het uitzicht genoten. We mochten ook een paar keer zwemmen, dan sprongen we uit de boot en liet je je gewoon meevoeren door de stroming, drijvend in je zwemvest. Halverwege de dag zag een van ons mooie rotsen om vanaf te springen. We gingen van boord aan de Zimbabwe kant en klommen omhoog. Bovenaan is het altijd veel hoger dan het van onderaf lijkt. Maar ik had besloten dit te doen en naar beneden klimmen zou een hele opgave worden. Niet te veel kijken, niet te veel denken! En toen sprong ik, 7 meter naar beneden, in het water. Geweldig! We deden het de hele dag heel goed. Soms verloren we mensen, die zich niet goed genoeg vasthielden in de rapid, maar die werden dan opgepikt door de kajakkers (die altijd als bodyguards met de mee varen) en klommen dan op de rustige stukken weer in de boot. Pas bij rapid 17 ging het mis. Als je overspoeld wordt door water, weet je soms niet meer zeker of je omgeslagen bent, of gewoon een enorme golf over je heen kreeg. Als de golf weg is weet je; 'we varen nog', meestal gevolgd door een overwinningskreet. Bij rapid 17 sloegen we om, voor het eerst! Ik kwam in het water terecht en wist even niets van het hoe, wat en waar, maar mijn zwemvest trok me binnen no time weer naar de oppervlakte. De gids klimt vervolgens op de boot om m om te draaien, en dan trekken we elkaar aan onze zwemvesten weer binnen de boot. We waren best trots op ons aantal; de raft voor ons ging voordurend kopje onder. Bij rapid 24 zei de gids dat we die (een rapid van level 2) mochten zwemmen als we dat wilden. Dus dat deden we! Ik kreeg constant golven in mijn gezicht, wat me telkens maar zo'n twee seconden gaf om adem te halen, was ik even blij dat ik er niet in een level 5 rapid uit was gevallen. Op dat moment kwam er ook een helicopter op een paar meter boven het water overgevlogen, echt een James Bond moment! White water rafting soms doodeng, maar vooral een van de geweldigste dingen die ik ooit gedaan heb!