Mulibwanji? Hoe gaat het?

Ik heb lang niks van me laten horen, dus dit wordt een lange update. De eerste paar dagen hadden we in het guesthouse geen wifi, dus zochten webarren en internetcafé's op voor de wifi. Daarna bleek dat ik op mijn mobiel niet op mijn blog kon schrijven, heel gek. Daarnaast heb ik het de afgelopen twee weken gewoon druk gehad met alle nieuwe indrukken en nieuwe mensen, dus is de blog er nog niet van gekomen. Tot zo ver de uitleg en smoesjes, nu de verhalen!

Het afscheid was niet makkelijk, als je weet dat het voor zo 4 maanden zal zijn. Maar het was wel heel mooi. Anna, Nina, Machteld, Hanae, Rebecca, Huub, Lucas, Anna, Karen, Céline, Ischico, Vera, Chris, papa, mama en Daan; heel erg bedankt voor al jullie cadeaus, briefjes en herinneringen! Wauw wat lief! Renée en ik zaten in het vliegtuig naast elkaar zwijgend te lezen (zij had ook van alles gekregen wat ze pas in het viegtuig mocht openen), allebei totaal overdonderd.

Na de landing moesten we ons visum aanvragen. We stonden helemaa achteraan de rij en toen we bij de balie waren raakten we in een laaaaaang gesprek met de man die ons visum regelde. Toen bleken we te laat voor de pick-up. Rebeccah (onze Zambiaanse mama) kwam ons na een tijdje wachten toch ophalen en verwelkomde ons in Zambia met een knuffel. Rijdend naar het guest house kregen we de eerste indrukken van Livingstone en het Afrikaanse leven. Spelende kinderen, vrouwen met manden met fruit op hun hoofd en uitzichten met een oneindige hoeveelheid rood zand. Aangekomen bij het guest house ontmoetten we de anderen, kregen we een drankje, lieten ze ons de kamer laten zien (Renée en ik zitten op dezelfde kamer), fristen we ons op, aten avondeten en ginge vrij snel naar bed, moe van de lange reis.

Na de orientatie op maandag (veel informatie, kwatcha pinnen, boodschappen doen, een marktje bezoeken),gingen we 's avonds met alle vrijwilligers (13) pizza halen en naar de film bij Backpackers lodge. Daar wordt elke maandag een film gedraaid en waar je vooreen paar kwatcha naarbinnen mag. De film viel tegen, maar de pizza was lekker en het was leuk iets met z'n allen te doen.

Dinsdag begon de eerste dag op mijn project. Dat bleek Linda Community Farm te zijn. Het is een wijk die in de jaren 70 is opgericht, speciaal voor de blinde en andere fysiek gehandicapte mensen in Livingstone. Daarvoorwerden zij namelijk niet gesteund en hadden alleen een leven op straat.Het viel mij op dat er niet zo veel gehandicapte mensen zijn, maar waarschijnlijk is dat omdat we iniddels eenpaar generaties verder zijn en de kinderen en kleinkinderen de handicap dus niet hebben.Linda is een compound waar huizen staan, een kleine basisschool is, een voetbalveld is en een groot stuk grond wordt gebruikt om groenten te verbouwen. Daarnaast worden er ook nog kippen gehouden. De bewoners leven van de verkoop van groenten, eieren en kippen.Ik werk ophet project samen met twee andere vrijwilligers uit het huis:Bailey (VS, ze is er al 2 maanden) en Craig (UK, hij kwam op dezelfde dag aan als Renée en ik). Bailey geeft les op de school, die een paar maanden geledenmethet geld van een 11-jarige Nederlandse jongen is gebouwd en uit 3 lokalen bestaat. Ik heb er in deeerste week ook 2 dagen lesgegeven, aan de kleuterklas. Het zijn lieve en enthousiaste kinderen, die allemaal op je af komen rennen als je 's ochtends het terrein op loopt. 'MUZUNGU!', roepen ze dan. Dat betekent blanke, maarop een hele respectvolle en geïnteresseerde manier. Ze pakken je bij de hand enlopen met je mee naar de school of richting de schommels en glijbaan die voor delokalen staan. Ze vinden ons heel interessant en ik blijf me afvragen waarom. Ik ben de koningin toch niet? Wat is er nou zo bijzonder? Ik heb alleen een andere huidskleur, dat is echt het enige verschil! In de klas leren de kleuters Engels, schrijven, tellen en een beetje rekenen en ze spelen veel spellen en zingen veel liedjes(zowel in het Engels als in het Nyanja). De lerares vroeg me of ik nog een leuke activiteit wist, dus heb ik ze 'In de maneschijn' geleerd. Leuk met die bewegingen, dacht ik. Maar dat was niet slim. Er komen hier veel Nederlandse vrijwilligers en Nederlands lijkt soms een ding, heel gek, NL-centrisch. Maar daar hebben ze natuurlijk helemaal niks aan hier. Dan kunnen ze straks misschien een paar woorden Nederlands, en wat dan? Dus wilde ik kappen met 'In de maneschijn', maar de kinderen waren al verslaafd. 'Teacher, teacher, can we do this song?', vroegen ze dan terwijl ze een van de gebaren deden. Ik kon er niet onderuit. Dus heb ik het kinderliedje maar naar het Engels vertaald, wat een raar lied is dat zeg.

Vanaf vrijdag gingen Craig en ik aan de slag met het schilderen van de huizen, binnen en buitenkant. Dat pakken ze totaal anders aan dan wij, heel grappig om te zien. Er wordt niks op de grond gelegd; spetters maken niet uit en soms staat er zelfs nog een meubel in de kamer. Eerst vullen we gaten en scheuren in de murenop en daarna schilderen we ze wit. De tweede laag gaat er vaak niet veel langerdan een half uur later overheen, het maakt niet uit. Ook strepenen oneffenheden van de verfzijn geen probleem. Met mijn clumsy genen zit ik aan het eind van elke werkdag altijd onder de verf. Maar dat is na een (altijd koude,wat in dit weer meer dan welkom is) douche ook weer weg.

In de weekenden zijn we vrij. Vorige week zijn Renée en ik naar de Victoria Falls gegaan, vanuit Zimbabwe. Dus eerst de grens over, wat lunchen en daarna richting de Falls. WAUW! Wat mooi was dat.Enorme watervallen, inclusief uitzicht en regenboog!

Ook na het project is eer vaak nog genoeg tijd om leuke dingen te doen; even naar town voor boodschappen, wifi en een drankje bijvoorbeeld. Of naar de markt. Of wat fietsen. Of 's avonds uit eten. Zo gingen we woensdag met vijf vrijwilligers uit eten, heel gezellig. Als voorgerecht aten we rupsen! Ze waren in het begin knapperig, maar hadden een hele bittere nasmaak. We hebben allemaal foto's gemaakt van onze eerste hap, goud waard! Als hoofdgerecht had ik een broodje krokodil. Ik weet het, misschien iets te exotisch allemaal haha. Maar die burger was wel heel lekker. De rupsen zou ik dus laten liggen, maar krokodil raad ik iedereen aan!

Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed, met het slechte weer, de intocht van Sinterklaas en alle andere Nederlandse gewoontes.

Ik spreek jullie weer als er wifi en nieuwe verhalen zijn!

Tizaonana mailo!

Veel liefs van Roos