Hoe is het op het noordelijk halfrond?

Koud? Man met een witte baard? Ruiten krabben? Boerenkool?

Hier lijkt het regenseizoen nog niet echt door te zetten. Zo'n 10 dagen geleden regende het een paar dagen achter elkaar in de middag kort en hard, maar nu lijkt daar niks meer van over te zijn. Het is warm, heel warm. We smelten elke dag een beetje. En dan hopen dat er nog genoeg van je overblijft om elke dag heel op je project te verschijnen. Ondertussen schalt in onze supermarkt, de Shoprite, de kerstmuziek je tegemoet. Dat is een hele nieuwe ervaring! Kerst met warm weer. Ze zijn hier al helemaal in de stemming; de Shoprite is versierd en alle medewerkers dragen kerstmutsen. Ik kijk er naar uit om te zien hoe ze dat hier vieren.

Vorige week dinsdag hebben we het verfproject afgesloten. Alle huizen zijn nu stralend wit met een mooie zwarte rand aan de onderkant. De bewonders van de huizen zijn er heel blij mee en dat laten zeggen ze ook. 'You work very hard. Thank you so much'. Dat s zo leuk om te horen! We hebben er twee weken met zo'n 8 man hard aangewerkt; 2 vrijwilligers en 6 bewoners. Een van de lokale schilders, Thomas, kwam zelfs met een mooi idee; een bedrijf opzetten. Hij hielp ook zo veel mogelijk mee, maar hij is blind en kon dus niet echt helpen schilderen. In plaats daarvan maakte hij de muren schoon of hielp hij mij, door me gezelschap te houden en telkens mijn emmer verf te verplaatsen als ik weer een paar meter verder was. Toen kwam hij met het business plan: ik zou het hoofd van ons bedrijf worden en hij de sales manager. We gaan eerst alle huizen in Zambia schilderen, dan krijgt Nederland een likje verf en vervolgens gaan we de hele wereld over. 'Een kloddertje roze hier! Een kloddertje roze daar!'

Nu het verven is afgelopen, zie ik die bewoners niet meer zo vaak. Thomas kwam gister even kijken bij de school, waar ik nu weer help (tot de vakantie, de vrijdag begint). Zijn twee dochters zitten er ook. Hij kwam even hoi zeggen en vond het jammer me nu niet meer zo vaak te spreken. Hij nodigde me uit om af en toe gewoon bij hem langs te komen, zelfs zijn vrouw had me uitgenodigd. Dus ben ik vanmorgen even hallo gaan zeggen en zowel Thomas als zijn vrouw waren heel blij dat ik even een praatje kwam maken voordat de school begon. Het gaat echt om de kleine dingen.

Vandaag stond het schoonmaken van de school op de planning. Het idee was dat alle kinderen (stuk of 50 kinderen, tussen de 3 en 6 jaar ongeveer) zouden helpen met het schoonmaken. Als activiteit en als les; als je de school vies maakt (denk: krijt op de muur en opgedroogde limonade op de vloer), moet je het ook weer schoonmaken. We hadden zeep en emmers met water en ik had gezorgd voor genoeg poetsdoeken. Die poetsdoeken bestonden uit mijn verfoutfit; twee witte shirts (dankje Nien!) en een chitenge. Een Afrikaanse omslagdoek die de vrouwen hier allemaal dragen. Alle drie de kledingstukken waren onherstelbaar vies door het stof, gaten en de verf. Dus heb ik de chitenge en de shirts (sorry Nien!) in stukken geknipt en ze vandaag uitgedeeld als poetsdoeken. Daarna kregen ze van me nog een beetje zeep. Dan staan er dus zo'n 50 kinderen om me heen, die hun poetsdoek naar me uitsteken en allemaal vragen: 'Teacher, me?!' Chaos. Met de doek in hun hand renden ze naar de emmers water en begonnen druk alles te poetsen. De muur, het bord, de vloer, de ramen. De ramen die gister al uitgebreid en grondig waren schoongemaakt. Waar nu dus alle kinderen weer vieze ramen van maakten. De muur bleek geschilderd te zijn met verf die niet waterbestendig is en met het harde poetsen kwam die verf er dus af. En omdat ik hier het initiatief en de leiding had genomen: de leraressen waren werk aan het nakijken en ik dacht dat 50 schoonmakende kinderen niet zoveel kwaad konden doen. Verkeerd gedacht. Probeer ze dan maar duidelijk te maken dat ze moeten stoppen: ze waren druk aan het kletsen en enthausiast aan het poetsen. Daarbij spreken zij niet genoeg Engels en ik niet genoeg Nyanjaom elkaar goed te kunnen begrijpen. Dus heeft een van de leraressen ze allemaal naar buiten gestuurd en zijn we de rest van de ochtend druk geweest met het (her)schoonmaken van de drielokalige school. Ik voelde me heel schuldig; ik was immers verantwoordelijk voor de zooi. Dus bood ik mijn excuses aan en ik was zo opgelucht toen ik de reactie hoorde: 'It's okay Rosie'. De kinderen maakten misbruik van me omdat ik ze niet kan verstaan en ik kon niet weten dat ze er een puinhoop van zouden maken. Het zijn lieve kinderen, maar dat ze met zo veel zijn maakt dat het soms heel chaotisch en zwaar kan zijn.

Ik heb mijn eigen mountainbike toegewezen gekregen, dus fiets ik elke dag naar mijn project toe. Aan de inkerkant van de weg en met toetterende auto's (de toeter is een eigen communicatiemiddel in Zambia) om me heen. Maar het is prima te doen en ik krijg extra veel mee van de Zambiaanse natuur en cultuur, zoals de Maramba Market. Ik trek wel veel bekijks, want een muzungu is zeldzaam, maar een muzungu op een fiets is nog veel zeldzamer. Dus word ik nageroepen door kinderen en begroet door volwassenen. Het grootste voordeel van mijn mooie gifgroene mountainbike is dat ik zo overal heen kan. In onze vrije tijd gaan we vaak naar de markt of naar town.En zo nu en dan gaan we erop uit voor touristische activiteiten. Zo gingen Ronak, Renee en ik dinsdag naar Devil's Pool, een poel bovenaan de Victoria Falls waar je een paar meter van de rand kan zitten. Vlakbij het punt waar al het water 109 meter naar beneden klettert.

De dag begon vroeg; om 6.45 zaten we in de taxi onderweg naar het poepchique hotel Royal Livingstone. Het was een hele koude ochtend en ik was zo verstandig (not) geweest om alleen een dun jurkje te dragen. Ik bevroor. In het hotel ontmoetten we onze gidsen en mede Pool genoten; twee Duitse jongens en een Spaanse vrouw. We voeren met een boot over de Zambezi rivier richting een klein eiland. Daar kregen we een vies welkomstdrankje en een kleine wandeling over het eiland. Bij de rand van het water lieten we onze kleren, tassenen schoenen achter en liepen in zwemkleding het water in. Dat was lauwwarm, wat k niet had verwacht, maar wel heel welkom was. We zwommen een stuk, netjes achter de gids aan. Hij vertelde ons waar we wel en niet moesten zwemmen. Volgens mij had dat meer met de rotsen dan met de stroming te maken, maar ik ga het niet ontkennen; ik was zenuwachtig. Ik wilde gewoon niet samen met het water zo'n eind naar beneden vallen. Toen kwamen we bij een stuk rotsen en stenen waar we overheen moesten. Trillend van de kou van de buitenlucht en op blote voeten ging dat niet heel soepel, maar uiteindelijk kwam ik er toch: Devil's Pool! Het is een kleine poel met een stroom en een rand stenen, waar het water naar beneden verdwijnt. Het was vanaf waar ik stond zo'n 3 meter naar de rand stenen, waar de gids, Ronak en Renee al op zaten. Na een paar milliseconden twijfel, zette ik mezelf af, zwom ik erheen en ging op de rand zitten. WAUW! Je zit er ongeveer 2 meter van de afgrond en dat idee is belachelijk! Maar zo geweldig! Bovenaan een waterval zitten, dat bedenk je toch niet?!?! Een andere gids liep rond met onze camera's en maakte talloze foto's en filmpjes. Hij liep op de rand en leek er zelfs een keertje bijna vanaf te vallen... Na wat zitten bij de stroomversnelling (goed vasthouden!) en nog wat foto's zat het er weer op. Terug op het eiland kregen we ons ontbijt: thee met een muffin, broodje, ei en bacon, heerlijk! Helemaal als je gewend bent elke morgen toast met pindakaas te eten. Vanaf Royal Livingstone namen we samen met de Duitse gasten een taxi terug. Zij maken met hun motorbikes al vier maanden een reis door heel Afrika! Een lange, verre reis waar je alles zelf kan bepalen. Hier blijven? Daarheen gaan? Hier eten? Naar het volgende land? Terug naar huis? Of zullen we voor de verandering nu naar Azie gaan? Zoiets wil ik ooit ook nog doen. Heel graag. Wie gaat er mee?

Ik stuur jullie een hoop Afrikaanse zon toe!

Liefs, Roos

ps. Ik was vorige keer helemaal vergeten over de olifanten te vertellen!

We waren de eerste week de huizen op het project aan het schilderen, toen we werden geroepen dat er vlak buiten het hek, bij de beek olifanten waren! Dus hebben we bijna letterlijk alles neergegooid en zijn met een aantal bewoners en veel kinderen meteen gaan kijken. Craig zette het op een rennen en alle kinderen die er wonen renden mee. Een klein meisje pakte mijn hand, iets wat regelmatig gebeurt, ze vinden blanken heel interessant (hoezo? Ik ben gewoon roos hoor). Ze liep alleen op blote voeten en stapte in alle stekels, waardoor ze telkens haar voeten moest afvegen. Ook kon ze het tempo niet goed bijhouden. Dus heb ik haar na een tijdje op mijn rug genomen en zijn we zo samen de velden doorgelopen. Dat was al heel mooi. Toen kwamen we bij het beekje waar de olifanten waren. De andere kinderen waren al overgestoken op de ingestortte brug. Die leek mij alleen te steil met het meisje op mijn rug. Dus ben ik van het pad afgelopen en ben aan de andere kant van de beek, tegenover de olifanten met het meisje op de grond gaan zitten. De kinderen kwamen terug en we hebben met z'n allen met open mond naar de olifanten staan staren, die op nog geen 15 meter afstand aan het drinken, eten en zichzelf aan het wassen waren!